پژوهشها و یادداشت‌های احمد خامهیار در حوزه مکانهای مقدس و زیارتگاه‌های اسلامی
در میان دولتمردان شیعه در سده‌های متقدّم، مجدالملک براوستانی قمی (مقتول در ۴۹۲ق)، وزیر برکیارق سلجوقی (حکومت: ۴۸۷-۴۹۸ق) از جایگاه تمدنی ویژه‌ای برخوردار است. او اهتمام فراوانی به ساخت مشاهد ائمه (ع) و زیارتگاه‌های سادات علوی داشته و در منابع تاریخی، بیش از هر دولتمرد شیعه دیگری، از اقدامات عمرانی در این زمینه یاد شده است.
رودخانه بزرگ «سفیدرود»، خاک گیلان را به دو پاره تقسیم کرده است که در گذشته، پاره شرقی را گیلان بیه‌پیش، و پاره غربی را گیلان بیه‌پس می‌نامیدند. این دو پاره همواره با یکدیگر تفاوت‌های فرهنگی، دینی و اجتماعی عمده‌ای داشته‌اند؛ از جمله آنکه، تا پیش از دوره صفوی، مردم گیلان بیه‌پیش عموماً زیدی مذهب بودند و خاک آن، قلمرو فعالیت...
در جوامع بشری گوناگون، تحولاتِ سهمگینِ دینی، همواره تأثیری مستقیم بر وضعیت نیایشگاه‌ها و زیارتگاه‌ها و به عبارت دیگر، اماکن آیینی و قدسی به‌جا گذاشته و معمولاً استحاله این اماکن را مطابق دین و آیینِ جدیدِ غالب در یک منطقه در پی داشته است. این مسئله سنّتی تقریباً فراگیر در تاریخ بشر به شمار می‌آید و حتی در زمان حال...
از وب‌سایت زیارتگاه‌های اسلامی، به عنوان تارنمای برگزیده در بخش حقیقی نخستین جشنواره تارنماهای ایران‌شناسی تقدیر شد.
پیش از این مقاله‌ای به قلم نگارنده با عنوان «ملوک شیعه ری و ورامین در دوره ایلخانی»، در معرفی یک خاندان علوی حاکم بر منطقه ری و ورامین در دوره ایلخانی منتشر شد که پس از انتشار آن، در مطالعات و جستجوهای بعدی در منابع تاریخی، آگاهی‌های دیگری درباره این خاندان دست‌یاب شد.
در موزه متروپولیتن در نیویورک، لوح مزاری از سده هشتم وجود دارد که به شماره ثبت ۳۵٫۱۲۰ در این موزه نگهداری می‌شود. این لوح مزار، چنانکه از کتیبه آن برمی‌آید، متعلق به شیخ تاج‌الدین محمود بن تقی‌الدین دادا محمد یزدی است که در تاریخ ۴ محرم سال ۷۵۳ق از دنیا رفته است.
بقعه امامزاده عبدالله اوجان ساوه، از معدود بقعه‌های امامزادگان ایران است که ساختمان اصیل آن از دوره سلجوقی، بدون تغییرات عمده و الحاقات دوره‌های بعدی، تا به امروز سالم باقی مانده است.
چکیده: در این نوشتار، دو لوح آهنی با کتیبه‌های خط کوفی، متعلق به درهای آستان حضرت عبدالعظیم و برج طغرل معرفی شده است. از بانیان این دو کتیبه، به عنوان عبدالصمد بن فخراور و عبدالوهّاب بن فخراور قزوینی یاد شده و نویسنده مقاله تلاش کرده است میان این دو ارتباط برقرار کند.
گونه‌ای از زیارتگاه‌های نسبتاً رایج در ایران، امامزاده‌های موسوم به «غیبی» (یا اسامی معادل آن همچون پیر غیب، شاه پیر غیب و سلطان پیر غیب) است. مطالعه شمار قابل توجهی از امامزاده‌های غیبی نشان می‌دهد که داستان پیدایش بیشتر آنها در باورهای عامیانه مردم، مبتنی بر ناپدید شدن یک یا چند امامزاده در محل زیارتگاه است که معمولاً در حال...
در ضمن یادداشت‌های منتشر شده در شماره نخست فصلنامه کتاب‌گزار، مقبره «خان خیوه» در تهران را بر اساس یک عکس قدیمی آن از آلبوم تصاویر عکاس ایتالیایی لویجی پِشِه (Luigi Pesce) در آرشیو کتابخانه ملی پاریس، معرفی کردیم.
آخرین دیدگاه‌ها